Op een mooie lentedag als de zon haar stralen nog net wat dieper schijnt, breekt de dag aan waar afgelopen weken veel aandacht naar is uit gegaan. Vreugde voelbaar in mijn buik. Eenvoud ook. En daarin mogen rusten. En ook wat vlinders. Vrolijk fladderend en een enkele ook met wat spanning in zich; ‘oehh, onze eerste retraitedag’. Met zo’n vier grote vuilnissenzakken zachte materialen en nog wat kleinere tasjes sta ik voor mijn woning aan de kant van de weg. Ik wacht op mijn collega. Zij haalt me op met de auto om samen naar het beloofde land te reizen. En daar is ze dan. De auto vult zich met zachte kussentjes, meditatiekussens, bankjes, dekentjes, alle elementen voor in de cirkel, de zakjes met een kaartje en edelstenen als geschenk voor de deelnemers bij de afronding en niet geheel onbelangrijk; we passen er zelf nog net bij….

Langzaam aan treden we het bos tegemoet. De bomen wuiven in hun volle groene glorie welke kant we op mogen. En dan de heide. Het uitgestrekte heidegebied dat ons welkom heet op deze dag. En voel mijn mond open vallen ‘lieve hemel wat een geluk’, gaat door me heen. Eerlijkheidshalve is het dan nu misschien de tijd om op te biechten dat het verlangen om een groep mee de diepe stilte mee in te mogen nemen, al langere tijd voelbaar was in mezelf. Misschien is het zelfs wel een gecombineerd verlangen van mijn kleine meisje en de wijze volwassen vrouw in mij. Ze springen dansen en jubelen samen.

Alle zachtheid die we gebundeld bij ons hebben, vindt stapsgewijs een weg naar de ruime, lichte ruimte die we tot onze beschikking hebben deze dag. We ademen heel bewust even door; daar zijn we dan met onze ziel en zaligheid. Overgave aan de dag zelf. Met zorg verdelen min collega en ik de kussens in een cirkel om de opgestelde vijf-elementen-cirkel heen. De kussentjes worden aangevuld met dekentjes en zo ontstaat er voor ieder een warm plekje. Mijn collega en ik rennen, om lichaam en geest even te ontladen, een rondje om de kussens heen; ‘yoehoeeeee, vandaag is het dan zover’.  We lachen samen over de opluchting die dat ergens toch ook geeft…

En dan stromen onze elf deelnemers langzaam binnen. De schoenen gaan uit bij de deur en er worden handen geschud, liefdevolle knikjes uitgewisseld en warme knuffels gegeven. Wat een mooie start. De liefde stroomt rijkelijk. Een als ieder een eigen plekje gevonden heeft en gesetteld is, aanschouwen mijn collega en ik met een vol hart onze eerste groep retraitegangers. Wat een vreugde. We stellen ons voor. En de uitnodiging aan onze deelnemers, waaronder vier mannelijke deelnemers, was of zij iets mee wilde nemen dat voor hen de lente presenteert. Dat was het thema van de dag; lente. Het element Hout vanuit de vijf elementenleer gezien. Ieder presenteerde trots een eigen stukje lente. Vol vreugde en blijheid. En het laatste beetje spanning wat er nog was, want ook voor onze deelnemers was het toch ook een beetje spannend om zich over te mogen geven aan een dagprogramma, vloeide daarin af. Ruimte om te zijn, ruimte om door te ademen. Onszelf te zijn. En niet te vergeten samen plezier ervaren. En dát was er tijdens de voorstelronde.

We stellen iedereen nog eens op hun gemak door uit te spreken dat het best intiem kan zijn zo’n dag samen yoga en meditatie en dat het fijn is om ons dat te realiseren. En je mag voelen wie jij bent in de groep en wat je nodig hebt op zo’n dag en hoe kun je daarvoor kunt zorgen. Van daaruit gaan we naar de uitleg over Do-In Yoga. Wat is Do-In Yoga én wat zegt de eeuwenoude wijsheid van de vijf elementenleer ons. Daar geven we inzage in. In het bijzonder zetten we het element Hout in het licht en laten haar kernkwaliteiten zien. Het is stil in de ruimte. Geïnspireerd gaan we dan de openingsceremonie in. Alle elementen komen opnieuw aan bod in een andere vorm; een reis door het Universum en weer terug op aarde. Ons lichaam beweegt mee. Als we opgewarmd zijn en de geest rust gevonden heeft, gaan we de eerste strekking in van de Do-In Yogales die ochtend. Mijn collega en ik nemen om beurten het stokje van elkaar over en als een natuurlijke flow volgen we de stroom en onze deelnemers volgen daarin mee. De verdieping is voelbaar en ieder glijdt een eigen proces in. Er worden lagen losgeweekt en emoties geraakt. Wat een genot om zo samen te mogen zijn op deze zonovergoten lentedag in mei, uitkijkend op het groen van de bossen die ons omringen. Een zaligheid. En af en toe een oplettende stem in mezelf die zegt; heeft iedereen het nog goed, is er nog iets nodig, vergeet ik niet iets…? Dat komt ook af en toe voorbij. Want jee, wat voel ik me verantwoordelijk op deze dag…

En dan komen we tot langzaam tot stilstand, liggend in Savasana. Rust, kalmte, uitdijen. En daarna spreken we onze deelnemers liefdevol toe; ‘dank voor deze rijke ochtend samen’ en ‘dan is het nu tijd voor een pure lunch verzorgd door de keuken van de locatie waar we verblijven’. Ieder vindt een weg naar het lunchgedeelte. Buiten, binnen. Voor ieder wat wils. En wat een genot. Verse soepen, sappige bietjes, hummus, broodjes en nog veel meer lekkers waar we van mogen genieten. Ik zie mensen elkaar opzoeken, uitwisselen, lekker ontspannen de warmte van de zon ervaren. Wauw, wat een mooie dag. Mijn ziel zingt. Dit hadden we ons zo niet kunnen voorstellen…

Na de middagpauze maken onze deelnemers een wandeling door de bostuin of in het heidegebied en komen met een kopje thee terug in de ruimte. We wisselen nog even uit en geven ons dan over aan de Yoga-Nidrales die mijn collega aan biedt. Onze deelnemers liggen ontspannen op hun matje en laten zich leiden; een reis door het lichaam. We gaan met onze aandacht de organen langs en zuiveren onszelf op een diepe wijze. We verbinden ons met het licht dat ons opnieuw vult en zijn nog even met elkaar in de rijkelijke stilte met hier en daar een snurkgeluidje…

Met een voldaan gevoel gaan we naar de afronding van deze dag en bij de laatste deelronde laten onze deelnemers horen wat zij hebben ervaren deze dag. En voel me geraakt daardoor. Woorden als van ‘ruimte om écht te mogen voelen’, ‘wat een mooie natuurlijke samenwerking tussen jullie’, ‘wat fijn dat de mensen hier zo oordeelloos en mooi in contact zijn met elkaar’ en ‘wat een zorg en aandacht is er besteed aan deze dag’. En als klapstuk was er eensgezindheid over een mogelijke volgende retraitedag; daar willen alle deelnemers wel héé graag weer bij aanwezig zijn. Wauw. Wat een compliment is dat, zeg…!

Het beraad over een mogelijke volgende retraitedag duurde niet lang en het besluit viel bij twee proostende glaasjes omringd door het groen en verwarmd door een vervullende dag op het terras van de locatie waar we verbleven; de volgende retraitedag zal in september van dit jaar zijn met als thema het element Metaal, verbonden aan de herfstperiode. Weet dat je welkom bent… Houd de bronnen in de gaten en natuurlijk sturen we jullie graag een e-mail als de precieze datum bekend is. Heb een mooie Hout- en Vuur-periode; dat je ten volle tot bloei mag komen en dan zien we je misschien aan het begin van de herfst weer…