Nederigheid
Nederigheid
Na een mooie sessie met een cliënt die me bezoekt voor de begeleiding in haar proces leg ik mezelf neer onder de eikenboom in een nabij gelegen park. Op mijn rug. En voel de uitwisseling tussen mij en het gras, de grond onder me. Voel me ontmoet, gezien. Door de boom, haar bladeren. En de gitzwarte kraai in het gras die zijn aandacht op me richt; een moment rust en dan vanuit een diepe stilte naar me toe wandelt. En voel dan de oneindigheid en gelijktijdig de nederigheid in mezelf. Eenvoud. Gewoon maar zijn.
Dankbaar voor überhaupt de mogelijkheid tot mogen en kunnen ontmoeten. Samenzijn. In welke vorm dan ook. Ik en de boom. De boom en de vogel. De vogel en de lucht. Alles één. Alles altijd volmaakt. Diep ontroerd. Zo intens voelbaar. Samenzijn met elkaar. Een warme knik vanuit het hart van deze liefdevolle eikenboom.
En een vleug verdriet rond mijn hart. Mijn lijf weet de afkomst. De pijn van de verhalen-wereld waarin we leven. Auw. Ze mag bewegen. Een traan. En opnieuw een traan. En de beweging van mijn adem in mijn buik. Het mos op de stam van de boom. Zacht. De groeven in de stam. Net zo zacht. Een opening. Ruimte. Hier onder de vleugels van de boom turend in de eindeloosheid tussen de onthulling van de takken door….